πορτοκάλια

Τι θλιβερός χειμώνας, Θε μου! Τι θλιβερός χειμώνας! 

Ένα πορτοκαλί μεσοφόρι κρέμεται, ένα ροζ ξεσκονόπανο και βρέχει.

 Ένας γέρος κοιτάζει μες’ απ’ το τζάμι. 

Ένα ξερό δέντρο, ένα φως αναμμένο χρώμα πορτοκαλιού. 

Ένα δέντρο με πορτοκάλια πιο πέρα. 

Και το κορίτσι αναποδογυρισμένο και το φλιτζάνι σπασμένο κι όλοι, 

Θε μου, να κλαίνε να κλαίνε να κλαίνε 

Κι ύστερα χρήματα χρήματα χρήματα πολλά 

Τι θλιβερός χειμώνας, Θε μου! Τι θλιβερός χειμώνας, Θε μου!

Τι θλιβερός χειμώνας

(Mίλτος Σαχτούρης)

Ένα κερί αρκεί.                Το φως του το αμυδρό αρμόζει πιο καλά,                θάναι πιο συμπαθές σαν έρθουν της Aγάπης,                σαν έρθουν η Σκιές. Ένα κερί αρκεί.                Η κάμαρη απόψι να μη έχει φως πολύ.                Μέσα στην ρέμβην όλως και την υποβολή,                και με το λίγο φως — μέσα στην ρέμβην έτσι                θα οραματισθώ για νάρθουν της Aγάπης,                για νάρθουν η Σκιές.

(Κ.Καβάφης : 'Για να ρθουν')

Θεός δεν είναι; Ό,τι του καπνίσει κάνει. 

Αν δεν μπορούσε να κάμει αδικίες, τι παντοδύναμος θα ’ταν;

(Ν. Καζαντζάκης 'Ο Τελευταίος Πειρασμός)

Because the pleasure-bird whistles after the hot wires,
Shall the blind horse sing sweeter?

Μία ἀνεμώνη, ποὺ ἀνθεῖ
  εἰς τὸν βράχο στηριγμένη,
νὰ νοήσῃ προσπαθεῖ
  τὸ τραγούδι τί σημαίνει.
Κι᾿ ὅλο σκύφτει πιὸ πολύ,
  καὶ ξεχνᾷ τὸ στήριγμά της.
Τί τραγούδι νὰ λαλῇ
  ὁ τρεχάμενος διαβάτης;

(Γεώργιος Βιζυηνός : Ἡ ἀνεμώνη)