Σαν άσπρη πέτρα μέσα στο πηγάδι,

μια ανάμνηση εντός μου επιμένει.

Ούτε μπορώ ούτε θέλω να τη διώξω:

είναι χαρούμενη μαζί και λυπημένη

Μου φαίνεται πως θα τη δει αμέσως

όποιος βαθιά στα μάτια με κοιτάξει.

Και θ’ απομακρυνθεί συλλογισμένος

σαν για μια θλιβερή ν’ άκουσε πράξη.

Ξέρω πως οι θεοί μεταμορφώναν

ανθρώπους σ’ αντικείμενα μ’ αισθήσεις

ώστε να ζουν παντοτινά οι εξαίσιες θλίψεις.

Ως η ανάμνησή μου εσύ θα ζήσεις

(Άννα Αχμάτοβα)